Ante as eleccións do 20-D: Boicot activo.

Ante as eleccións do 20-D: Boicot activo.

Tras catro anos de goberno do PP achéganse unhas novas eleccións xerais. O panorama político está máis caldeado que nunca ante a irrupción de novas forzas políticas, que prometen un cambio respecto ao bipartidismo, mais que realmente mostran día a día que non cuestionan ningún dos principios sobre o que se sustenta este réxime imposto a lume e sangue fai xa case 80 anos: nin República, nin Autodeterminación para os pobos, nin democracia ou dereitos sociais.

Estes dous novos partidos son Ciudadanos, como partido liberal e conservador, a favor das privatizacións, da destrución de todo tipo de conquista obreira e dereito laboral, así como representante do centralismo máis rancio e contrario a todo dereito democrático. E por outra banda Podemos, como suposto partido do cambio, que na Galiza se presenta en coalición con IU e Anova baixo o nome de "En marea".

Podemos, que cambio?

A segunda destas dúas novas forzas nace á calor das eleccións europeas de maio de 2014, presentándose nun inicio como unha posible opción de ruptura coa situación actual, como unha forza cun programa de suposto cambio democrático e que aspiraba a representar os intereses populares. Neste ano e medio foron deixando caer polo camiño a maioría destas reivindicacións para chegar finalmente a afirmar que non se pode facer máis que «una reforma fiscal, defender la desprivatización de la sanidad y defender una educación pública», como afirmou Pablo Iglesias. Nin proceso constituínte, nin un plantexamento claro do dereito á autodeterminación dos pobos ou da cancelación unilateral de débeda, nin absolutamente nada. Por outra banda sitúanse no plano internacional co imperialismo, contra Venezuela e a favor da OTAN. Non só abandonando a saída da OTAN como principio senón incluíndo nas súas listas a un criminal de guerra responsable en España dos bombardeos en Libia contra o Goberno de Gadafi.

Outros dos seus grandes fichaxes son Juan Antonio Delgado e Jose Manuel Gómez Benítez. O primero destes portavoz de la Asociación Unificada de la Guardia Civil, organización que máis dunha vez se ten querellado contra os que denunciaron ser torturados en comisaría ou que defende aos que asasinan inmigrantes nas fronteiras de Ceuta e Melilla. En canto a Jose Manuel Gómez Benítez decir que foi vocal do Consejo General del Poder Judicial de 2008-2013. Con estes fascistas provintes do máis sucio deste réxime dentro do seu partido é como Podemos vai protagonizar un cambio democrático?

Ante a farsa electoral: Boicot activo!

Desta forma consideramos que ante a inexistencia de ningunha opción electoral cun programa democrático e popular así como ante a absoluta ausencia de liberdades políticas e a inutilidade das institucións deste estado para un cambio político é necesario organizar o boicot electoral de cara a desenmascarar este réxime e os seus partidos que non fan máis que mentirnos e facernos falsas promesas. Xa non nos enganan máis, tras xa case 40 anos de pantomimas electorais aquí non cambiou nada; todo dereito que se conquistou neste tempo foi só por medio da loita popular a pé de rúa.

A situación política na que se celebran estas eleccións é lamentable: coa Lei Mordaza, a Lei de Partidos, coas detencións políticas sucedendose semana tras semana, coa existencia de tribunais políticos de excepción, cun estado que nega a lume e sangue o dereito a decidir dos pobos, etc. Pode afirmarse que aquí non hai ningún tipo de democracia.  

Por outra banda temos claro que só na rúa e na conformación dun movemento popular forte atoparemos futuro os traballadores, os estudantes precarios: os de abaixo. Nas institucións deste estado non hai nada que rascar, o poder real de decisión está nos grandes banqueiros e empresarios e non no parlamento, desta forma só poderemos enfrentalos á marxe das suas mascaradas electorais, organizándonos nos centros de traballo e estudo de forma independente e saíndo as rúas protestar.

Chamamos entón a non votar o 20 de decembro, pero non nos quedamos aí. Chamamos ao boicot activo na perspectiva da loita pola República Popular , sacando á rúa un programa verdadeiramente democrático e popular que debe incluir as seguintes reivindicacións:

Non nos representan!
Non votes, organízate e loita!

Día da Patria 2015: Construír nas rúas o socialismo para facernos donos do noso futuro.

Día da Patria 2015: Construír nas rúas o socialismo para facernos donos do noso futuro.

Un ano máis atopámonos a tan só uns días do 25 de Xullo, Día da Patria Galega.  Como todos os anos nestas datas os traballadores, os estudantes, os parados... saen á rúa a reivindicar os dereitos nacionais do pobo galego. Pois como xa é ben sabido estes son negados intransixentemente polo Estado Español, tanto aquí como no resto de nacións oprimidas; un claro exemplo do mesmo  é a situación de Catalunya. 

Como mostra a situación non hai probabilidade algunha de que este réxime vaia ceder no dereito a decidir libremente do pobo galego; dende 1936 deixaron claras as súas intencións: a unidade de España é incuestionable e todo movemento en prol da independencia ou do dereito de autodeterminación dos pobos será represaliado e perseguido. Tal política sería mantida ao pe da letra na transición e quen non tragase e pasase polo aro xa sabía o que lle esperaba: persecución, tortura e cadea.

A día de hoxe atopámonos nunha situación, salvando as distancias, parecida a aqueles escuros anos da reforma política. A base social do réxime vese mermada, as protestas destes últimos anos desgastaron aos partidos, institucións e sindicatos de Estado. Ante isto só lles quedan dúas bazas: a represión por un lado e o lavado de cara por outro. 

Sobre o primeiro pouco hai que dicir, a represión cada día vai máis en aumento, así como se institucionaliza a mesma coa Lei Mordaza e reforma do Código Penal. Por outra banda incrementase o control policial sobre a poboación tanto nas rúas como nas redes, todo claro baixo o pretexto da terrible ameaza yihadista que eles mesmos apoiaron. 

Xunto con isto, como diciamos, saben que só lles queda renovarse ou morrer, así primeiro prepararon unha nova sucesión monárquica, e agora vemos como xorden novos partidos que dilúen todas as reivindicacións populares que viñan reivindicándose na rúa, e servíndose da falta de organización e o desgaste do movemento encauzan o mesmo cara as institucións. 

Desta forma non debe estrañarnos que non plantexen claramente a autodeterminación dos pobos, mais ben todo o contrario, manteñen a cuestión nunha ambigüidade cómplice co Estado e repiten como loros que non é unha cuestión fundamental. Polo nosa parte témolo claro: quen non reivindica o dereito a decidir dos pobos oprimidos non pode ser considerado sequera un demócrata, así non pode cabernos dúbidas de que estes novos partidos non traerán da man a liberdade para o noso pobo. Esta só pode vir da man da loita popular a pe de rúa, da ligazón desta reivindicacións co resto de demandas dos e das traballadoras tanto políticas como pola mellora das condicións de vida. 

Polo tanto só na loita polo socialismo e contra o Estado fascista acadaremos as liberdades políticas plenas para o pobo galego.  Mais para tal meta só nos queda a opción de unir forzas e tecer lazos co resto de traballadores do Estado pola conquista dunha República Popular que ten qué ter como primeira das tarefas a concesión do dereito dos pobos a decidir se queren unirse ou separarse en plena igualdade de condicións. 

Chamemos así este 25 xullo a remarcar a necesidade da organización a pe de rúa  en todos os planos fronte a este estado, a non caer en falsas ilusións e a tecer fortemente o internacionalismo proletario, todo isto como única forma de librar tanto a nosa clase como o noso pobo de toda opresión. 

POLO DEREITO DE AUTODETERMINACIÓN DO POBO GALEGO

ORGANICEMOS A LOITA POLA REPÚBLICA POPULAR!

1º DE MAIO: TOD@S Á RÚA POLA REPÚBLICA POPULAR!

Achégase un ano máis o 1º de maio, o Día internacional da Clase Obreira; data na que historicamente os comunistas organizan e miden as súas forzas e influencia entre os traballadores. Por outra banda tamén é un día de loita, un día para sintetizar as reivindicacións, para unir as diversas protestas parciais dos traballadores, tanto sindicais como políticas, O 1º de maio debe servir para unificar as loitas non gran torrente pola república popular

Actualmente o movemento popular atópase nunha situación de especial desmobilización, deste xeito é claramente palpable o descenso das protestas repsecto a estes úlitmos anos, mais non debe estrañarnos. Dende o inicio da cirse e o conseguinte deterioro das condicións de vida da clase traballadora, vivimos un aumento significativo da loita popular en todos os planos, tanto na cantidade de mobilizacións como na elevación dos métodos de loita. Durante estos últimos anos, que comprenden o final do goberno de Zapatero e o de Rajoy os vellos problemas da "transición" volveron poñerse en primeira plana. Destacando aquí a cuestión nacional catalana, o cuestionamento da monarquía e a total desconfianza do pobo nas institucións, que avanzou dende o pacifismo do 15-M ata os duros enfrontamentos de Gamonal , dos Rodea o Congreso, etc. En canto ao movemento obreiro, observouse un significativo avance coa folga da minaría, de Pan Rico, Coca Cola ou Madrid Río nas cales os traballadores sobrepasaron o control das mafias sindicais, ben untadas pola patronal, que conflicto tras conflicto intentaron desmobilizar e vender aos traballadores.

Todo esto levou a que se reducise considerablemente a base do réxime, a debilitalo significativamente, ante o cal este respondeu con máis e máis represión ,así como aumentando o entramado lexislativo que xa conformaban a Lei de Partidos e a lexislación "antiterrorista" e tamén sacando adiante a Lei Mordaza e a reforma do Código Penal. Outra consecuencia tamén foi a abdicación do Rei e a conseguinte renovación da monarquía con Felipe VI. Tanto a represión como estos largos anos de protestas levaron a un evidente desgaste do movemento popular e a este descenso das mobilizacións que antes apuntabamos. Esto débse á falta de organización e dirección política do movemento. Desta forma para dar continuidade á loita, analizar a experiencia pasada e sortear a represión é necesario organizarse e unificar as reivindicacións.

Esta palpable falta de organización levou ao pobo a confiar outra vez no conxunto de organizacións reformistas, entre as que se atopan Podemos, os ganemos, mareas etc. Baixo o noso punto de vista as eleccións poden ser unha opción do movemento popular de cara a cohesionar forzas entrno a un programa así como agravar a crise política do réxime. Pero a meirande parte destas novas organizacións e plataformas electorais para nada recollen as reivindicacións principais que estiveron presentes nas rúas estes pasados anos senon que xeran falsas ilusións electorais en detrimento da organización popular e das mobilizacións.

Pensamos desta forma que ca súa ambigüidade política, ao non situarse claramente cos intereses populares e democráticos só van xerar desmobilización e desorientación. Debemos desta forma situarnos nunha posición inequívoca ante as seguintes cuestión:

    -Cese da represión, derrogación de toda a lexislación antirrepresiva e amnistía para os presos políticos..

    -Autodeterminación para os pobos oprimidos polo Estado Español.

    -Saída da OTAN e da UE e cancelación unilateral da débeda, xunto coa denuncia do imperialismo.

    -Mellora Xeral das condicións de vida dos traballadores, o que pasa inevitablemente pola socialización dos sectores estratéxicos da produción e da banca.

Para acadar estos obxetivos non hai camiños fáciles nin chega con un voto nas eleccións, é necesario organizarse e desenvolver a loita popular en todos os planos. Este 1º de maio berremos:

SEN LIBERDADES POLÍTICAS NON HAI DEMORACIA!

NON VOTES, ORGANÍZATE E LOITA!

[14 de abril]. POLA REPÚBLICA POPULAR.

[14 de abril]. POLA REPÚBLICA POPULAR.

O 14 de abril de 1931 proclamouse a Segunda República, como resultado da vitoria nas eleccións municipais dos partidos republicanos e socialistas e a renuncia á xefatura do estado do Rei Alfonso XIII. Os e as comunistas do PCE, saíron á rúa para denunciar o carácter burgués do novo réxime baixo as proclamas “¡Abaixo a República Burguesa!, ¡Vivan os soviets!”.  Mais esas posturas esquerdistas serían corrixidas co desenvolvemento do Partido e ca comprensión do avance histórico que supoñía a proclamación da república, como a propia experiencia do Frente Popular demostraría.Xa daquela entendían que por si só, o feito de eliminar a figura do monarca, non significa unha conquista da democracia para os traballadores e as traballadoras, pois esta tan só pode ser acadada coa instauración do socialismo e a posta dos medios de produción en mans do pobo.

No ano 1936 tivo lugar no Estado Español un fracasado Golpe de Estado de carácter fascista, dirixido nun principio por Emilio Mola e máis adiante por Francisco Franco, que desembocou nunha longa guerra civil que lle custou a vida a máis de medio millón de persoas e permitiu a  implantación dun estado terrorista que dende o ano 1939 vén permitindo un desenvolvemento do capitalismo a costa do establecemento dun réxime de terror e de falta de liberdades, xunto coa explotación da clase obreira, do campesiñado, da pequena burguesía... por parte do gran capital financeiro. Pero esta transformación de país semifeudal a estado capitalista tamén converteu ao proletariado na clase social máis numerosa e na vangarda da loita contra o fascismo.

Con todo, a situación política que seguiu a morte de Franco, caracterizouse pola ausencia dun proceso transaccional real, que rompese coa ditadura, xulgara os crimes do franquismo e regresase á legalidade republicana. Pola contra, o xenocidio fascista quedou impune como resultado da promulgación da Lei de Amnistía de 1977, que deixou libres de ser xulgados a todos os criminais afíns ao réxime. Un ano despois, coa aprobación da Constitución Española de 1978  o fascismo rematou de institucionalizarse no noso estado, perpetuando así a opresión e a miseria do capitalismo.

Polo tanto, do grado de desenvolvemento alcanzado dedúcese que a revolución pendente é a socialista, mais toman especial importancia a conquistas democráticas  do conxunto do poboque suprimiu o fascismo dende o golpe de estado.  Pero temos que ter claro que un simple cambio na xefatura do estado que non resolve os problemas das clases populares. O que os traballadores realmente precisan é dunha República Popular dirixida polo proletariado que leve a cabo unha serie de cambios democráticos e revolucionarios que serán a base da construcción socialismo:

- Rematar coa represión: disolución de todo o entramado lexislativo e represivo e amnistía para os presos e as presas políticos/as.

- Mellorar as condicións de vida do pobo: dereito real á vivenda e ao traballo, redución da xornada laboral, liberdades políticas e sindicais plenas, eliminación do patriarcado, educación e sanidade públicas e de calidade etc.

- Dereito de autodeterminación: dereito dos pobos que conforman o Estado Español a estruturarse de maneira independente se así o decidisen e a escoller a súa forma de goberno.

- Saída da UE e da OTAN: abandono inmediato de toda organización imperialista, xunto coa práctica dunha solidariedade activa con todos aqueles pobos agredidos polo imperialismo e en loita contra este.

POLA REPÚBLICA POPULAR:                                     

¡ORGANÍZATE E LOITA!

[10-Marzo] En recordo do día da Clase Obreira Galega

O 10 de Marzo celebramos o Día da Clase Obreira Galega, unha efeméride que é oficial dende o ano 2006 e que coincide adrede coa mesma data na que morreron dous traballadores de Bazán: Amador Rey e Daniel Niebla, que participaban nunha mobilización enmarcada na folga xeral de Ferrol de

1972.

Para comprender estes feitos hai que ter en conta que nos anos 60 producíronse na Galiza grandes transformacións económicas que se acompañaron dun aumento das migracións interiores. Moitos campesiños pobres acudiron a cidades coma Vigo ou Ferrol atraidos polo emprego das fábricas e da construcción naval. Este novo proletariado industirial protagonizou numerosos conflictos laborais e, xunto coas reprimendas do réxime en forma de represión e de despedimentos, estas loitas adquiriron un maior contido político. Todo isto acompañouse da formación dunha vangarda obreira que rompeu co reformismo e organizouse para levar a cabo a loita revolucionaria.

O 9 de Marzo de 1972, no estaleiro Bazán de Ferrol os traballadores encerráronse na fábrica, reivindicando a mellora das condicións de vida da súa clase e o dereito a negociar un convenio para os traballadores da súa factoría. A policía desaloxounos pola forza e os obreiros saíron á rúa, buscando a solidariedade doutros traballadores e difundindo a súa situación ante todo o pobo. A policía, armada con pistolas e metralletas, disparou ante uns manifestantes que se denfenderon con paus e pedras e que incluso lograron facer retroceder á policía. O tráxico resultado saldouse co asasinato a mans da Policía Armada dos obreiros Amador e Danial, un centenar de feridos e varios detidos que foron dispersados polos calabozos do Estado Español.

A esta loita obreira seguíronlle outras accións de solidariedade en Maio en Barreras e tamén noutros estaleiros de Vigo. En setembro do mesmo ano os traballadores de Citroën Vigo iniciaron unha folga pero foron duramente reprimidos. En resposta foi convoda unha Folga Xeral Revolucionaria que durou 15 días, durante os cales organizáronse piquetes, levantáronse barricadas e convertiuse a cidade nun campo de batalla. Finalmente os fascistas tiveron que ceder e facer algunhas concesións para lograr que se puxese fin á folga, como a readmisión de boa parte dos seis mil despedidos. Unha vez os obreiros se reintegraron no traballo, desencadenouse unha dura represión pero en xeral o movemento obreiro e sindical saíu enormemente reforzado, logrando importantes conquistas sociais e laborais.

Amador e Daniel, sempre na memoria!

A loita das mulleres traballadoras

Con motivo do Día da Muller Traballadora, 8 de marzo, convén que reflexionemos sobre a situación na que se atopa a muller traballadora e a súa loita pola emancipación de xénero.  Polo tanto, é un día para recordarnos a importancia da cuestión da muller no marco da loita pola emancipación da clase obreira.

As orixes do Día da Muller

Aínda que as orixes deste día remóntanse ao Woman’s Day de 1908, celebrado polas sufraxistas estadounidenses, esta xornada pronto adquiriu reivindicacións de carácter obreiro cando as mulleres traballadoras, ante a súa enorme sobreexplotación por parte dos patróns, déronlle tamén importancia ás reivindicacións pola mellora das condicións laborais. Así, en 1910, a II Conferencia Internacional de Mulleres Socialistas decide, a proposta de Clara Zetkin, comezar a celebrar o Día Internacional da Muller Traballadora.  Por outra banda, cabe destacar que o primeiro país do mundo en decretar oficial este día foi, sintomaticamente, a Unión Soviética, o primeiro Estado obreiro existente.

Polo tanto, sen entrar en facer análises históricas máis profundas, vemos que aínda que dende a Revolución Francesa as mulleres burguesas viñan reclamando ter as mesmas cotas de poder que os homes da súa clase acadaran, pronto, co auxe do movemento obreiro, foron as mulleres traballadoras as que enarbolaron a loita pola liberación da muller.

A situación da muller traballadora hoxe

Nos nosos días vemos como o pobo padece unha situación crónica de pobreza, pero son as mulleres as que máis sofren esta situación: cobran menos polo mesmo traballo, sonlles postas trabas para abortar, senten unha gran presión social sobre os seus corpos e sobre a súa forma de comportarse, son as que padecen máis violencia na intimidade da parella, etc.

As mulleres, historicamente, viñeron desenvolvendo o traballo doméstico, o traballo destinado a facer que os traballadores repuxeran as súa forza de traballo. Este traballo non foi remunerado e, polo tanto, minusvalorado, a pesar de ter unha vital importancia na produción. Sen embargo, hoxe en día vemos que, a pesar da súa incorporación ao traballo, seguen sendo elas as que cargan, por norma xeral, coa maioría do peso do traballo doméstico así como co da cría dos fillos.

Ademais das cuestións mencionadas, a muller é educada dende a infancia na submisión, na debilidade, na dependencia, mentres que os nenos dende ben pequenos son criados cos valores contrarios: a independencia, a responsabilidade, a toma de decisións… prepáranos para o traballo fóra da casa. Os valores que adquirimos cando somos pequenos condicionan o noso carácter (debemos ter presente que esta é unha das barreiras principais que as mulleres teñen para entrar a facer un traballo político).

Porén, a pesares de ter agora a condición de dobremente explotadas –polo patriarcado e polo capitalismo-, a incorporación da muller ao mundo laboral foi positiva. A muller fíxose máis independente e adquiriu conciencia da súa explotación de xénero, xa que despois da mesma xornada laboral tiña que facer ela soa todos os traballos domésticos, o que lle fixo preguntarse a razón para tal cousa. Ademais, adquiriu conciencia de clase, da explotación da clase obreira no seu conxunto, ao ter que enfrontarse ás penurias do traballo asalariado.

Polo tanto, a muller comeza  a participar na loita de clases tomando conciencia da súa situación. É dicir, a incorporación da muller ao mercado laboral, tamén é a incorporación da muller á resistencia, á loita pola liberación de toda a humanidade. Isto fai que se incorporen máis persoas ás fileiras da revolución. Polo tanto, a loita das mulleres é a loita de toda a clase traballadora, é a loita de todos nós.

Por iso concluímos que as mulleres traballadoras están dobremente explotadas, pola súa condición de mulleres e como traballadoras, e, polo tanto, a súa loita reviste dun dobre carácter: contra o patriarcado e contra o capitalismo. Por iso debemos facer especial fincapé na incorporación da muller á loita contra este sistema que nos oprime xa que sen a metade do pobo traballador non hai revolución.

A situación dos movementos “feministas”

Non podemos falar da existencia dun “movemento feminista” en singular, xa que nos referimos a un movemento que é reflexo dun sector da sociedade e, ao igual que esta, tamén se atopa dividido en clases sociais e, polo tanto, en diferentes movementos con diferentes reivindicacións segundo cada un.

Por un lado, atopámonos cunha especie de feminismo promovido especialmente dende as institucións, cuxo único fin é darlle aos movementos reaccionarios un lavado de cara puramente hipócrita para quedar ben de cara á galería da farsa parlamentaria.

Isto é algo que non beneficia ás mulleres obreiras, ás que lles resulta irrelevante que o seu explotador sexa home ou muller, xa que o que lles interesa é que se abola todo privilexio de clase. Isto é o que leva ao movemento feminino de carácter obreiro a encadrarse dentro do resto de loitas do pobo traballador para golpear todos xuntos ao mesmo tempo contra este sistema opresor.

Polo tanto, dende o Colectivo Outubro cremos que cómpre promover un movemento feminino de clase, que faga que as mulleres máis humildes tomen conciencia e loiten pola súa liberación. Fai falla un movemento feminino que non desvíe a maior parte dos nosos esforzos en cuestións de importancia secundaria nos nosos días.

Para nós son exemplo…

Existen numerosos exemplos de mulleres que se ergueron contra a súa opresión e a de todo o pobo, como as estudantes de México que hoxe loitan con valentía contra o Estado que asasinou a 43 estudantes por protestar; como as mulleres que serven na resistencia antifascista no Donbass ou as que loitan na selva da India coa guerrilla naxalita, que ten, a día de hoxe, un 40% de mulleres en todos os postos de responsabilidade, incluída a primeira liña da lume.

Tamén no Estado Español temos exemplos, como as mulleres que loitaron na resistencia antifascista nos primeiros días da guerra, como Rosario Dinamitera ou as coñecidas trece rosas; como as mulleres maquis, como as irmás galegas Antonia e Chelo Rodríguez ou como as que loitaron contra o fascismo nos nosos días, como a comunista Isabel Aparicio. Nunca puideron con ela, nunca claudicou, por iso a deixaron morrer na cadea negándolle a asistencia médica o pasado 1 de abril, ao igual que queren facer con Arantza Díaz, comunista encerrada en prisión gravemente enferma de cancro condenada a padecer unhas condicións durísimas -como negarlle a calefacción en inverno- que dificultan enormemente a súa recuperación.

Por todo isto, dende o Colectivo Outubro berramos:

Sen mulleres non hai revolución!

8 de marzo son todos os días!

Cada distinción especial cara ás mulleres no traballo dunha organización obreira é unha forma de elevar a conciencia das traballadoras e achegalas ás fileiras daqueles que están loitando por un futuro mellor. O Día da Muller e o lento, meticuloso traballo levado a cabo para elevar a auto-conciencia da muller traballadora están servindo á causa, non da división, senón da unión da clase traballadora.

Deixade que un sentimento alegre de servir á causa común da clase traballadora e de loitar simultaneamente pola emancipación feminina inspire ás traballadoras a unirse á celebración do Día da Muller. 

ALEXANDRA KOLLONTAI: El Día de la Mujer (1913).

O 26 de febreiro: Tod@s á folga!

Basta xa de pisotear ao estudantado, non tiñan suficiente con implantar a LOMCE, con subir as taxas, con dificultar o acceso aos fillos dos traballadores obstaculizando a obtención de bolsas e con reválidas.  Non, non lles bastaba, na súa estratexia de facer da universidade un negocio propio e ao servizo de bancos e grandes  empresas, a USC, no claustro celebrado o 18 de novembro de 2014, aproba a venda das facultades de Enfermería e Maxisterio (reubicando aos estudantes noutras facultades xa masificadas), así como a redución de 300 postos de traballo para os próximos 3 anos, mediante non-renovacións e xubilacións forzosas.

A isto se lle vén sumando a aprobación do novo plan universitario 3+2, que implica unha redución do grao a 3 anos e un aumento do máster a 2. Desta forma, o grao vai ser máis xeralista e se fará máis preciso o estudo dun máster, cuxas matrículas son extremadamente caras. Isto precarizará aínda máis o noso ensino e poranos moi difícil aos fillos dos traballadores poder estudar unha carreira universitaria.

Ante isto as distintas Asembleas Abertas xunto con outras organizacións estudantís deciden convocar Folga o día 26, unificando todas as revindicacións propias de cada facultade, mais non quedándose en loitar por fungallas, senón reclamando o ensino que nos corresponde: un ensino popular, non patriarcal e en galego!

Para este fin organizáronse e estanse a organizar Comités de Folga en cada centro de ensino, coordinándose todos eles por medio de representante escollidos democraticamente e revogables en calquera momento, método de organización  que está a demostrarse o máis útil e democrático. Dende o Colectivo Outubro animámosvos a todos os estudantes a participar no comité de folga dos vosos centros de estudo, á marxe dos chanchulleos do Sindicato de Estudantes e outras organizacións estudantís.

Pero temos que ter claro que a vitoria só é posible  xuntando forzas co resto de loitas populares, unificando cada reivindicación concreta, xa sexa contra o paro, a precariedade,  ou a represión nun só torrente de loita na rúa. Neste largo camiño debemos organizarnos ao marxe e desfacernos de aquelas organizacións sindicais que lastran o avance do movemento estudantil, preguntándonos a cada paso que damos cara onde nos diriximos, evitando caer no culto a folga e fuxindo das convocatorias de certas organizacións (como o SE) que teñen como único fin desmoralizar e desmobilizar o movemento estudantil.

De cara ao día 26 chamamos a todos os estudantes a secundar a manifestación as 11.30 na Alameda e a realizar piquetes, defendendo cos medios que sexa preciso o dereito a folga e o éxito da mesma; e revindicando con máis forza que nunca a absolución  dos tres compañeiros represaliados por protestar contra Feijoo, así como o cese absoluto da represión contra o movemento estudantil.

Finalmente queremos facer un chamamento a non desaproveitar  a coordinación que entre os diversos centros de estudo está xurdindo,  por medio da cal estamos compartindo experiencias e aumentando exponencialmente a nosa capacidade de loita. Da Coordinadora de Comités de Folga debe quedar unha experiencia organizativa que permita darlle continuidade á loita ata acadar todos os nosos obxectivos, cuxa estrutura debe basearse na organización asemblearia e na elección de representantes revogables en calquera momento.

Por un ensino ao servizo do pobo!

Absolución estudantes represaliados!