Con motivo do Día da Muller Traballadora, 8 de marzo, convén que reflexionemos sobre a situación na que se atopa a muller traballadora e a súa loita pola emancipación de xénero. Polo tanto, é un día para recordarnos a importancia da cuestión da muller no marco da loita pola emancipación da clase obreira.
As orixes do Día da Muller
Aínda
que as orixes deste día remóntanse ao Woman’s Day de 1908, celebrado polas sufraxistas
estadounidenses, esta xornada pronto adquiriu reivindicacións de carácter
obreiro cando as mulleres traballadoras, ante a súa enorme sobreexplotación por
parte dos patróns, déronlle tamén importancia ás reivindicacións pola mellora
das condicións laborais. Así, en 1910, a II Conferencia Internacional de
Mulleres Socialistas decide, a proposta de Clara Zetkin, comezar a celebrar o
Día Internacional da Muller Traballadora. Por outra banda, cabe destacar que o primeiro país
do mundo en decretar oficial este día foi, sintomaticamente, a Unión Soviética,
o primeiro Estado obreiro existente.
Polo
tanto, sen entrar en facer análises históricas máis profundas, vemos que aínda
que dende a Revolución Francesa as mulleres burguesas viñan reclamando ter as
mesmas cotas de poder que os homes da súa clase acadaran, pronto, co auxe do
movemento obreiro, foron as mulleres traballadoras as que enarbolaron a loita
pola liberación da muller.
A situación da muller
traballadora hoxe
Nos
nosos días vemos como o pobo padece unha situación crónica de pobreza, pero son
as mulleres as que máis sofren esta situación: cobran menos polo mesmo traballo,
sonlles postas trabas para abortar, senten unha gran presión social sobre os
seus corpos e sobre a súa forma de comportarse, son as que padecen máis violencia
na intimidade da parella, etc.
As
mulleres, historicamente, viñeron desenvolvendo o traballo doméstico, o
traballo destinado a facer que os traballadores repuxeran as súa forza de
traballo. Este traballo non foi remunerado e, polo tanto, minusvalorado, a
pesar de ter unha vital importancia na produción. Sen embargo, hoxe en día vemos
que, a pesar da súa incorporación ao traballo, seguen sendo elas as que cargan,
por norma xeral, coa maioría do peso do traballo doméstico así como co da cría
dos fillos.
Ademais
das cuestións mencionadas, a muller é educada dende a infancia na submisión, na
debilidade, na dependencia, mentres que os nenos dende ben pequenos son criados
cos valores contrarios: a independencia, a responsabilidade, a toma de
decisións… prepáranos para o traballo fóra da casa. Os valores que adquirimos
cando somos pequenos condicionan o noso carácter (debemos ter presente que esta
é unha das barreiras principais que as mulleres teñen para entrar a facer un
traballo político).
Porén,
a pesares de ter agora a condición de dobremente explotadas –polo patriarcado e
polo capitalismo-, a incorporación da muller ao mundo laboral foi positiva. A
muller fíxose máis independente e adquiriu conciencia da súa explotación de
xénero, xa que despois da mesma xornada laboral tiña que facer ela soa todos os
traballos domésticos, o que lle fixo preguntarse a razón para tal cousa. Ademais,
adquiriu conciencia de clase, da explotación da clase obreira no seu conxunto,
ao ter que enfrontarse ás penurias do traballo asalariado.
Polo
tanto, a muller comeza a participar na
loita de clases tomando conciencia da súa situación. É dicir, a incorporación
da muller ao mercado laboral, tamén é a incorporación da muller á resistencia,
á loita pola liberación de toda a humanidade. Isto fai que se incorporen máis
persoas ás fileiras da revolución. Polo tanto, a loita das mulleres é a loita
de toda a clase traballadora, é a loita de todos nós.
Por
iso concluímos que as mulleres traballadoras están dobremente explotadas, pola
súa condición de mulleres e como traballadoras, e, polo tanto, a súa loita reviste
dun dobre carácter: contra o patriarcado e contra o capitalismo. Por iso
debemos facer especial fincapé na incorporación da muller á loita contra este
sistema que nos oprime xa que sen a metade do pobo traballador non hai
revolución.
A situación dos movementos “feministas”
Non
podemos falar da existencia dun “movemento feminista” en singular, xa que nos
referimos a un movemento que é reflexo dun sector da sociedade e, ao igual que
esta, tamén se atopa dividido en clases sociais e, polo tanto, en diferentes
movementos con diferentes reivindicacións segundo cada un.
Por
un lado, atopámonos cunha especie de feminismo promovido especialmente dende as
institucións, cuxo único fin é darlle aos movementos reaccionarios un lavado de
cara puramente hipócrita para quedar ben de cara á galería da farsa
parlamentaria.
Isto
é algo que non beneficia ás mulleres obreiras, ás que lles resulta irrelevante
que o seu explotador sexa home ou muller, xa que o que lles interesa é que se
abola todo privilexio de clase. Isto é o que leva ao movemento feminino de
carácter obreiro a encadrarse dentro do resto de loitas do pobo traballador
para golpear todos xuntos ao mesmo tempo contra este sistema opresor.
Polo
tanto, dende o Colectivo Outubro cremos que cómpre promover un movemento feminino
de clase, que faga que as mulleres máis humildes tomen conciencia e loiten pola
súa liberación. Fai falla un movemento feminino que non desvíe a maior parte
dos nosos esforzos en cuestións de importancia secundaria nos nosos días.
Para nós son exemplo…
Existen
numerosos exemplos de mulleres que se ergueron contra a súa opresión e a de
todo o pobo, como as estudantes de México que hoxe loitan con valentía contra o
Estado que asasinou a 43 estudantes por protestar; como as mulleres que serven
na resistencia antifascista no Donbass ou as que loitan na selva da India coa
guerrilla naxalita, que ten, a día de hoxe, un 40% de mulleres en todos os postos
de responsabilidade, incluída a primeira liña da lume.
Tamén
no Estado Español temos exemplos, como as mulleres que loitaron na resistencia
antifascista nos primeiros días da guerra, como Rosario Dinamitera ou as
coñecidas trece rosas; como as mulleres maquis, como as irmás galegas Antonia e
Chelo Rodríguez ou como as que loitaron contra o fascismo nos nosos días, como
a comunista Isabel Aparicio. Nunca puideron con ela, nunca claudicou, por iso a
deixaron morrer na cadea negándolle a asistencia médica o pasado 1 de abril, ao
igual que queren facer con Arantza Díaz, comunista encerrada en prisión
gravemente enferma de cancro condenada a padecer unhas condicións durísimas -como
negarlle a calefacción en inverno- que dificultan enormemente a súa recuperación.
Por
todo isto, dende o Colectivo Outubro berramos:
Sen mulleres non hai
revolución!
8 de marzo son todos os días!
Cada distinción especial cara ás mulleres no traballo dunha organización obreira é unha forma de elevar a conciencia das traballadoras e achegalas ás fileiras daqueles que están loitando por un futuro mellor. O Día da Muller e o lento, meticuloso traballo levado a cabo para elevar a auto-conciencia da muller traballadora están servindo á causa, non da división, senón da unión da clase traballadora.
Deixade que un sentimento alegre de servir á causa común da clase traballadora e de loitar simultaneamente pola emancipación feminina inspire ás traballadoras a unirse á celebración do Día da Muller.
ALEXANDRA KOLLONTAI: El Día de la Mujer (1913).
O 10 de Marzo celebramos o Día da Clase Obreira Galega, unha
efeméride que é oficial dende o ano 2006 e que coincide adrede coa mesma data
na que morreron dous traballadores de Bazán: Amador Rey e Daniel Niebla, que
participaban nunha mobilización enmarcada na folga xeral de Ferrol de