1º DE MAIO: TOD@S Á RÚA POLA REPÚBLICA POPULAR!

Achégase un ano máis o 1º de maio, o Día internacional da Clase Obreira; data na que historicamente os comunistas organizan e miden as súas forzas e influencia entre os traballadores. Por outra banda tamén é un día de loita, un día para sintetizar as reivindicacións, para unir as diversas protestas parciais dos traballadores, tanto sindicais como políticas, O 1º de maio debe servir para unificar as loitas non gran torrente pola república popular

Actualmente o movemento popular atópase nunha situación de especial desmobilización, deste xeito é claramente palpable o descenso das protestas repsecto a estes úlitmos anos, mais non debe estrañarnos. Dende o inicio da cirse e o conseguinte deterioro das condicións de vida da clase traballadora, vivimos un aumento significativo da loita popular en todos os planos, tanto na cantidade de mobilizacións como na elevación dos métodos de loita. Durante estos últimos anos, que comprenden o final do goberno de Zapatero e o de Rajoy os vellos problemas da "transición" volveron poñerse en primeira plana. Destacando aquí a cuestión nacional catalana, o cuestionamento da monarquía e a total desconfianza do pobo nas institucións, que avanzou dende o pacifismo do 15-M ata os duros enfrontamentos de Gamonal , dos Rodea o Congreso, etc. En canto ao movemento obreiro, observouse un significativo avance coa folga da minaría, de Pan Rico, Coca Cola ou Madrid Río nas cales os traballadores sobrepasaron o control das mafias sindicais, ben untadas pola patronal, que conflicto tras conflicto intentaron desmobilizar e vender aos traballadores.

Todo esto levou a que se reducise considerablemente a base do réxime, a debilitalo significativamente, ante o cal este respondeu con máis e máis represión ,así como aumentando o entramado lexislativo que xa conformaban a Lei de Partidos e a lexislación "antiterrorista" e tamén sacando adiante a Lei Mordaza e a reforma do Código Penal. Outra consecuencia tamén foi a abdicación do Rei e a conseguinte renovación da monarquía con Felipe VI. Tanto a represión como estos largos anos de protestas levaron a un evidente desgaste do movemento popular e a este descenso das mobilizacións que antes apuntabamos. Esto débse á falta de organización e dirección política do movemento. Desta forma para dar continuidade á loita, analizar a experiencia pasada e sortear a represión é necesario organizarse e unificar as reivindicacións.

Esta palpable falta de organización levou ao pobo a confiar outra vez no conxunto de organizacións reformistas, entre as que se atopan Podemos, os ganemos, mareas etc. Baixo o noso punto de vista as eleccións poden ser unha opción do movemento popular de cara a cohesionar forzas entrno a un programa así como agravar a crise política do réxime. Pero a meirande parte destas novas organizacións e plataformas electorais para nada recollen as reivindicacións principais que estiveron presentes nas rúas estes pasados anos senon que xeran falsas ilusións electorais en detrimento da organización popular e das mobilizacións.

Pensamos desta forma que ca súa ambigüidade política, ao non situarse claramente cos intereses populares e democráticos só van xerar desmobilización e desorientación. Debemos desta forma situarnos nunha posición inequívoca ante as seguintes cuestión:

    -Cese da represión, derrogación de toda a lexislación antirrepresiva e amnistía para os presos políticos..

    -Autodeterminación para os pobos oprimidos polo Estado Español.

    -Saída da OTAN e da UE e cancelación unilateral da débeda, xunto coa denuncia do imperialismo.

    -Mellora Xeral das condicións de vida dos traballadores, o que pasa inevitablemente pola socialización dos sectores estratéxicos da produción e da banca.

Para acadar estos obxetivos non hai camiños fáciles nin chega con un voto nas eleccións, é necesario organizarse e desenvolver a loita popular en todos os planos. Este 1º de maio berremos:

SEN LIBERDADES POLÍTICAS NON HAI DEMORACIA!

NON VOTES, ORGANÍZATE E LOITA!

[14 de abril]. POLA REPÚBLICA POPULAR.

[14 de abril]. POLA REPÚBLICA POPULAR.

O 14 de abril de 1931 proclamouse a Segunda República, como resultado da vitoria nas eleccións municipais dos partidos republicanos e socialistas e a renuncia á xefatura do estado do Rei Alfonso XIII. Os e as comunistas do PCE, saíron á rúa para denunciar o carácter burgués do novo réxime baixo as proclamas “¡Abaixo a República Burguesa!, ¡Vivan os soviets!”.  Mais esas posturas esquerdistas serían corrixidas co desenvolvemento do Partido e ca comprensión do avance histórico que supoñía a proclamación da república, como a propia experiencia do Frente Popular demostraría.Xa daquela entendían que por si só, o feito de eliminar a figura do monarca, non significa unha conquista da democracia para os traballadores e as traballadoras, pois esta tan só pode ser acadada coa instauración do socialismo e a posta dos medios de produción en mans do pobo.

No ano 1936 tivo lugar no Estado Español un fracasado Golpe de Estado de carácter fascista, dirixido nun principio por Emilio Mola e máis adiante por Francisco Franco, que desembocou nunha longa guerra civil que lle custou a vida a máis de medio millón de persoas e permitiu a  implantación dun estado terrorista que dende o ano 1939 vén permitindo un desenvolvemento do capitalismo a costa do establecemento dun réxime de terror e de falta de liberdades, xunto coa explotación da clase obreira, do campesiñado, da pequena burguesía... por parte do gran capital financeiro. Pero esta transformación de país semifeudal a estado capitalista tamén converteu ao proletariado na clase social máis numerosa e na vangarda da loita contra o fascismo.

Con todo, a situación política que seguiu a morte de Franco, caracterizouse pola ausencia dun proceso transaccional real, que rompese coa ditadura, xulgara os crimes do franquismo e regresase á legalidade republicana. Pola contra, o xenocidio fascista quedou impune como resultado da promulgación da Lei de Amnistía de 1977, que deixou libres de ser xulgados a todos os criminais afíns ao réxime. Un ano despois, coa aprobación da Constitución Española de 1978  o fascismo rematou de institucionalizarse no noso estado, perpetuando así a opresión e a miseria do capitalismo.

Polo tanto, do grado de desenvolvemento alcanzado dedúcese que a revolución pendente é a socialista, mais toman especial importancia a conquistas democráticas  do conxunto do poboque suprimiu o fascismo dende o golpe de estado.  Pero temos que ter claro que un simple cambio na xefatura do estado que non resolve os problemas das clases populares. O que os traballadores realmente precisan é dunha República Popular dirixida polo proletariado que leve a cabo unha serie de cambios democráticos e revolucionarios que serán a base da construcción socialismo:

- Rematar coa represión: disolución de todo o entramado lexislativo e represivo e amnistía para os presos e as presas políticos/as.

- Mellorar as condicións de vida do pobo: dereito real á vivenda e ao traballo, redución da xornada laboral, liberdades políticas e sindicais plenas, eliminación do patriarcado, educación e sanidade públicas e de calidade etc.

- Dereito de autodeterminación: dereito dos pobos que conforman o Estado Español a estruturarse de maneira independente se así o decidisen e a escoller a súa forma de goberno.

- Saída da UE e da OTAN: abandono inmediato de toda organización imperialista, xunto coa práctica dunha solidariedade activa con todos aqueles pobos agredidos polo imperialismo e en loita contra este.

POLA REPÚBLICA POPULAR:                                     

¡ORGANÍZATE E LOITA!