Este 6 de decembro celébrase o 36º aniversario da "aprobación" en urnas da Constitución Española. Así dende as altas esferas tiran confeti e vivas a España: é a festa da democracia. Mais deixando á marxe as fabulosas mentiras que proclaman estes politicuchos de toda cor, analicemos brevemente a realidade do que foi a transición e a proclamación da Constitución de 1978.
Como data de arranque situarémonos en 1969 cando Franco nomea ao seu fiel cachorro sucesor, saltándose deste xeito a liña dinástica dos Borbóns. Todo vale por ter a un aférrimo defensor dos principios do Movimiento Nacional, ou polo menos así o xurou el mesmo. Estes anos, os 60 e 70 estarán marcados pola ruptura do PCE e a aparición de novas organizacións comunistas como: ORT, PCE(m-l), OMLE, PCE(i) entre outras. E por outra banda situámonos nos albores da loita nacional vasca así como a creación e desenvolvemento da UPG na Galiza. Como todos sabemos, a día de hoxe poucas destas organizacións seguen firmes nos seus principios, ou sequera existen. A creación de todas estas organizacións foi paralela a un forte incremento das mobilizacións polas liberdades políticas, polo auxe do movemento obreiro e da loita pola amnistía.
Chegado ao 1975 morre Franco e é nomeado rei D. Juan Carlos; a continuación as Cortes Franquistas convocan unhas eleccións lexislativas, as cales maxicamente ao saír os resultados os electos auto-outórganse a lexitimidade para elaborar unha Constitución. Isto evidentemente non ten ningún tipo de lexitimidade nin para a propia legalidade burguesa. Pois, un proceso real de ruptura democrática só podería ter pasado pola creación dun goberno provisional, a apertura dun período con plenas liberdades políticas coa conseguinte amnistía total para posteriormente convocar unhas eleccións constituíntes. Xa que para que un proceso electoral teña lexitimidade primeiro teñen que haber liberdades plenas.
A realidade en cambio foi unha terrible represión con centos de mortos neste período. O ruído de sables como elemento de control social polo pánico. A autoaplicación da amnistía aos fascistas torturadores e cómplices do réxime, mais non a todos os antifascistas. Así como a non legalización dos partidos que se negaban a pasar polo aro. A todo isto súmaselle a continuidade absoluta do aparato estatal, policial, xurídico e militar do franquismo á democracia. Así como a incuestionabilidade da monarquía e da unidade de España. Ante todo isto pódese concluír que non houbo ningunha transición, nin constitución democrática dende o 1936 a día de hoxe.
A Constitución de 1978 só se pode entender como a instucionalización do fascismo no Estado Español. Cousa que podemos observar nas rúas hoxe máis que nunca. O fascismo é misera e opresión para o pobo. Ante isto, alcemos a bandeira da loita antifascista!
POLA REPÚBLICA POPULAR E O SOCIALISMO:
ABAIXO O RÉXIME FASCISTA!
